Χθες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από μια φίλη που έχει 3-4 κυψέλες...μάλλον για να είναι σωστή η φράση μου, θα πρέπει να γράψω, που είχε 3-4 κυψέλες...
- Έλα να πάρεις τη κυψέλη γιατί φεύγω αύριο για Αθήνα, άνοιξα και βρήκα μέσα μόνο μια χούφτα μέλισσες...τις παρατάω οριστικά!
- ......??? Να τη πάρω για απολύμανση και το βλέπουμε...
- Όχι, τελειώσαμε με τις μέλισσες, αφού χάθηκαν μόνες τους, λυπάμαι πολύ, αλλά σταματάω εδώ.
Ποια είναι η μικρή ιστορία πίσω από αυτό το τηλεφώνημα...
Η εν λόγω φίλη και ξαδέλφη μαζί, πριν από 3-4 χρόνια επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη της Μάνης μετά από πολύχρονη παραμονή στην Αθήνα, αποφάσισε να ασχοληθεί ερασιτεχνικά και δοκιμαστικά με τις μέλισσες αγοράζοντας κάποιες κυψέλες.
Με αρκετό ζήλο και αγάπη όλο αυτό το διάστημα τις υποστήριξε όσο καλύτερα μπορούσε, έχασε κάποιες τη πρώτη χρονιά από σμηνουργία, ή από ασθένεια, αλλά μετά δημιουργήθηκαν κάποιες άλλες παραφυάδες και έτσι ισορρόπησαν κάπως τα πράγματα.
Απολάμβανα πραγματικά κάθε μου επίσκεψη στο μικρό της μελισσοκομείο, τις επιθεωρούσαμε μαζί και σχεδιάζαμε τις επόμενες κινήσεις μιλώντας ακατάπαυστα για το θαυμαστό κόσμο των μελισσών και ένα σωρό άλλα θέματα.
Βγήκε και το πρώτο μέλι..."τσούλαγε" η κατάσταση.
Κάποια στιγμή όμως από ατύχημα, "έφαγε" καμιά τριανταριά κεντριά μαζεμένα, έπρεπε να απουσιάζει για κάποια χρονικά διαστήματα από την περιοχή και αυτό δυσχέραινε τη φροντίδα τους, επίσης το μέρος που ήταν τοποθετημένες οι κυψέλες δεν ήταν ευνοϊκό, στο τέλος λοιπόν αποφάσισε ότι δεν μπορούσε πλέον να τις υποστηρίξει όπως θα ήθελε και σκεφτόταν να τα παρατήσει.
Το τελευταίο διάστημα προσπάθησα να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορούσα προσπαθώντας να την πείσω να μην τις εγκαταλείψει πριν τουλάχιστον πάρει πίσω την αξία των χρημάτων που είχε δώσει για την απόκτησή τους.
Οπότε γι' αυτό το λόγο δέχτηκε να δώσει μια μικρή παράταση ως την επόμενη Άνοιξη που θα ήταν πιο ευνοϊκό για να πουληθούν...
Η φετινή χρονιά όμως πήγε εντελώς...χάλια.
Καθόλου μέλι.
Οι 4 κυψέλες έγιναν 3, οι 3 έγιναν 2 και στο τέλος όλες οι ελπίδες πια πήγαν σε μια, που αν έβγαζε την χρονιά, θα ξεκινούσαμε επιτέλους ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και αναγέννησης των μελισσιών.
Αυτή ήταν λοιπόν η τελευταία κυψέλη, για την οποία δέχτηκα το εν λόγω τηλεφώνημα, ξαφνικό τέλος...και αυτή.
Πήγα να την πάρω για απολύμανση, ανοίγοντας, περίμενα να βρω μόνο μια χούφτα μέλισσες...
- Έλα να πάρεις τη κυψέλη γιατί φεύγω αύριο για Αθήνα, άνοιξα και βρήκα μέσα μόνο μια χούφτα μέλισσες...τις παρατάω οριστικά!
- ......??? Να τη πάρω για απολύμανση και το βλέπουμε...
- Όχι, τελειώσαμε με τις μέλισσες, αφού χάθηκαν μόνες τους, λυπάμαι πολύ, αλλά σταματάω εδώ.
Ποια είναι η μικρή ιστορία πίσω από αυτό το τηλεφώνημα...
Η εν λόγω φίλη και ξαδέλφη μαζί, πριν από 3-4 χρόνια επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη της Μάνης μετά από πολύχρονη παραμονή στην Αθήνα, αποφάσισε να ασχοληθεί ερασιτεχνικά και δοκιμαστικά με τις μέλισσες αγοράζοντας κάποιες κυψέλες.
Με αρκετό ζήλο και αγάπη όλο αυτό το διάστημα τις υποστήριξε όσο καλύτερα μπορούσε, έχασε κάποιες τη πρώτη χρονιά από σμηνουργία, ή από ασθένεια, αλλά μετά δημιουργήθηκαν κάποιες άλλες παραφυάδες και έτσι ισορρόπησαν κάπως τα πράγματα.
Απολάμβανα πραγματικά κάθε μου επίσκεψη στο μικρό της μελισσοκομείο, τις επιθεωρούσαμε μαζί και σχεδιάζαμε τις επόμενες κινήσεις μιλώντας ακατάπαυστα για το θαυμαστό κόσμο των μελισσών και ένα σωρό άλλα θέματα.
Βγήκε και το πρώτο μέλι..."τσούλαγε" η κατάσταση.
Κάποια στιγμή όμως από ατύχημα, "έφαγε" καμιά τριανταριά κεντριά μαζεμένα, έπρεπε να απουσιάζει για κάποια χρονικά διαστήματα από την περιοχή και αυτό δυσχέραινε τη φροντίδα τους, επίσης το μέρος που ήταν τοποθετημένες οι κυψέλες δεν ήταν ευνοϊκό, στο τέλος λοιπόν αποφάσισε ότι δεν μπορούσε πλέον να τις υποστηρίξει όπως θα ήθελε και σκεφτόταν να τα παρατήσει.
Το τελευταίο διάστημα προσπάθησα να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορούσα προσπαθώντας να την πείσω να μην τις εγκαταλείψει πριν τουλάχιστον πάρει πίσω την αξία των χρημάτων που είχε δώσει για την απόκτησή τους.
Οπότε γι' αυτό το λόγο δέχτηκε να δώσει μια μικρή παράταση ως την επόμενη Άνοιξη που θα ήταν πιο ευνοϊκό για να πουληθούν...
Η φετινή χρονιά όμως πήγε εντελώς...χάλια.
Καθόλου μέλι.
Οι 4 κυψέλες έγιναν 3, οι 3 έγιναν 2 και στο τέλος όλες οι ελπίδες πια πήγαν σε μια, που αν έβγαζε την χρονιά, θα ξεκινούσαμε επιτέλους ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και αναγέννησης των μελισσιών.
Αυτή ήταν λοιπόν η τελευταία κυψέλη, για την οποία δέχτηκα το εν λόγω τηλεφώνημα, ξαφνικό τέλος...και αυτή.
Πήγα να την πάρω για απολύμανση, ανοίγοντας, περίμενα να βρω μόνο μια χούφτα μέλισσες...
βρήκα όμως και...τη βασίλισσα !
Έκοβε βόλτες πάνω στα τοιχώματα της κυψέλης μαζί με τις τελευταίες πιστές συνοδούς της...
Έκοβε βόλτες πάνω στα τοιχώματα της κυψέλης μαζί με τις τελευταίες πιστές συνοδούς της...
η κοιλιά της είχε συρρικνωθεί, τόσο που μπορούσε να πετάξει εκτός κυψέλης, μάλιστα έκανε αρκετές βολτούλες όσο την παρακολουθούσα, στο τέλος όμως πάντα επέστρεφε μέσα στην άδεια κυψέλη και οι εργάτριες άρχιζαν αμέσως τη περιποίηση...
Πριν από 10 -15 ημέρες αυτή η κυψέλη ήταν 4-5 πλαίσια μετά από το απαραίτητο "σφίξιμο" που πήρε προκειμένου να βοηθηθεί να πάρει "εμπρός"...
Την Άνοιξη έγινε σχεδόν τριώροφη, τον Ιούνιο ορφανεύτηκε και έβγαλε νέα βασίλισσα, στη συνέχεια "πείνασε" το Καλοκαίρι αφού δεν μάζεψε σχεδόν καθόλου μέλι, δέχτηκε κάποιες βοήθειες με βανίλια και καλοκαιρινή θεραπεία για βαρρόα με ζάχαρη άχνη και θυμόλη.
Γύρω στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου είχε κάνει λίγα αποθέματα από μέλι και γύρη και είχε αρχίσει να ρίχνει καλούς γόνους, αναλογικά με τον πληθυσμό που είχε.
Πίστεψα ότι το δύσκολο διάστημα είχε περάσει και ότι θα τα κατάφερνε από εδώ και πέρα, τουλάχιστον αυτή, η μια και μοναδική κυψέλη που είχε απομείνει.
Δυστυχώς.
Αποτύχαμε.
Τι φταίει, γιατί νιώθω ένοχη για την όλη εξέλιξη...
Πραγματικά δεν ξέρω απόλυτα αν είναι μόνο ένα πράγμα ή αρκετά διαφορετικά μαζί, δρώντας αθροιστικά όλα μαζί για αυτό το αποτέλεσμα.
Τα πλαίσια είχαν και νεκρό φρέσκο γόνο που είχε ξεραθεί μέσα στο σημείο που γεννήθηκε...ολική εγκατάλειψη...
τροφές ελάχιστες...
η είσοδος γεμάτη πρόπολη...
Τα βαρρόα γυάλιζαν πάνω στις πλάτες των ελάχιστων μελισσών που είχαν απομείνει...
Προφανώς η βιολογική θεραπεία με ζάχαρη άχνη και θυμόλη που έγινε το Καλοκαίρι, έκανε πολύ ελαφρό ξελάφρωμα, το οξαλικό που δέχτηκαν το Χειμώνα δεν κατάφερε να τις προστατέψει ως τώρα, η προσβολή ήταν μεγάλη.
Σε συνδυασμό με την έλλειψη τροφής που επιδεινώνει τη προσβολή από Νοζεμίαση (οι μέλισσες που έχουν νοσήσει από Νοζεμίαση όταν έχουν επάρκεια τροφών, μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερο διάστημα, αυξάνουν όμως την κατανάλωση τροφής σε σχέση με αυτές που δεν έχουν νοσήσει) επίσης κάποιες πιθανές επιθέσεις από εξωτερικούς εχθρούς, (λόγω ευρημάτων πρόπολης στην είσοδο) δημιούργησαν αυτό το αποτέλεσμα...
Προφανώς, υποθέσεις κάνω, γιατί απόλυτα δεν ξέρω...
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η κυψέλη που την Άνοιξη έσφυζε από ζωή, τώρα είναι μια ...χούφτα μέλισσες και μια βασίλισσα που δεν ξέρει τι να κάνει...
Κοιτάζω τη βασίλισσα και ούτε εγώ, δεν ξέρω πια τι να τη κάνω...
την έφερα στο κήπο του σπιτιού μου και τις άφησα εκεί μαζί με ένα πλαίσιο τροφές, ούτε ευθανασία δεν μπόρεσα να τους κάνω, να ησυχάσουν επιτέλους...
Μια χούφτα μέλισσες, μια χούφτα, δεν εγκαταλείπουν, έτσι είναι οι μέλισσες.
Τις λυπάμαι όπως είπε και η φίλη μου, αλλά δεν μπορώ πλέον να κάνω κάτι σε αυτό το σημείο που έφτασε το μελίσσι, χάθηκαν οριστικά.
Σίγουρα φέτος θα χαθούν πολλά μελίσσια ακόμα και δεν θα είναι αυτό το τελευταίο.
Βαρρόα μαζί με νοζεμίαση και πείνα, είναι συνδυασμός που σκοτώνει στην κυριολεξία και αφανίζει κυψέλες, επίσης ευνοεί την ανάπτυξη και άλλων ασθενειών, ενός κακού μύρια έπονται...
Προσπαθώ να πείσω τη φίλη μου την Άνοιξη να δοκιμάσουμε πάλι με μια νέα κυψέλη, (με κάποια παραφυάδα από τις δικές μου που θα καταφέρουν να ξεχειμωνιάσουν, γιατί και εγώ έχω σημαντικές απώλειες και θα πρέπει πλέον να δω το θέμα Καλοκαιρινή θεραπεία βαρρόα με διαφορετικό τρόπο) ελπίζω να καταφέρω να της αλλάξω γνώμη και να μην είναι οριστική η απόφαση της για να τα παρατήσει.
Εξάλλου οι μέλισσες είναι εθισμός, αν τις γνωρίσεις πραγματικά, όσο και να σε απογοητεύσουν, όσες ζημιές και να πάθεις, δεν μπορείς να τις αποχαιρετήσεις οριστικά...μόνο προσωρινά...
Την Άνοιξη έγινε σχεδόν τριώροφη, τον Ιούνιο ορφανεύτηκε και έβγαλε νέα βασίλισσα, στη συνέχεια "πείνασε" το Καλοκαίρι αφού δεν μάζεψε σχεδόν καθόλου μέλι, δέχτηκε κάποιες βοήθειες με βανίλια και καλοκαιρινή θεραπεία για βαρρόα με ζάχαρη άχνη και θυμόλη.
Γύρω στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου είχε κάνει λίγα αποθέματα από μέλι και γύρη και είχε αρχίσει να ρίχνει καλούς γόνους, αναλογικά με τον πληθυσμό που είχε.
Πίστεψα ότι το δύσκολο διάστημα είχε περάσει και ότι θα τα κατάφερνε από εδώ και πέρα, τουλάχιστον αυτή, η μια και μοναδική κυψέλη που είχε απομείνει.
Δυστυχώς.
Αποτύχαμε.
Τι φταίει, γιατί νιώθω ένοχη για την όλη εξέλιξη...
Πραγματικά δεν ξέρω απόλυτα αν είναι μόνο ένα πράγμα ή αρκετά διαφορετικά μαζί, δρώντας αθροιστικά όλα μαζί για αυτό το αποτέλεσμα.
Τα πλαίσια είχαν και νεκρό φρέσκο γόνο που είχε ξεραθεί μέσα στο σημείο που γεννήθηκε...ολική εγκατάλειψη...
τροφές ελάχιστες...
η είσοδος γεμάτη πρόπολη...
Τα βαρρόα γυάλιζαν πάνω στις πλάτες των ελάχιστων μελισσών που είχαν απομείνει...
Προφανώς η βιολογική θεραπεία με ζάχαρη άχνη και θυμόλη που έγινε το Καλοκαίρι, έκανε πολύ ελαφρό ξελάφρωμα, το οξαλικό που δέχτηκαν το Χειμώνα δεν κατάφερε να τις προστατέψει ως τώρα, η προσβολή ήταν μεγάλη.
Σε συνδυασμό με την έλλειψη τροφής που επιδεινώνει τη προσβολή από Νοζεμίαση (οι μέλισσες που έχουν νοσήσει από Νοζεμίαση όταν έχουν επάρκεια τροφών, μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερο διάστημα, αυξάνουν όμως την κατανάλωση τροφής σε σχέση με αυτές που δεν έχουν νοσήσει) επίσης κάποιες πιθανές επιθέσεις από εξωτερικούς εχθρούς, (λόγω ευρημάτων πρόπολης στην είσοδο) δημιούργησαν αυτό το αποτέλεσμα...
Προφανώς, υποθέσεις κάνω, γιατί απόλυτα δεν ξέρω...
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η κυψέλη που την Άνοιξη έσφυζε από ζωή, τώρα είναι μια ...χούφτα μέλισσες και μια βασίλισσα που δεν ξέρει τι να κάνει...
Κοιτάζω τη βασίλισσα και ούτε εγώ, δεν ξέρω πια τι να τη κάνω...
την έφερα στο κήπο του σπιτιού μου και τις άφησα εκεί μαζί με ένα πλαίσιο τροφές, ούτε ευθανασία δεν μπόρεσα να τους κάνω, να ησυχάσουν επιτέλους...
Μια χούφτα μέλισσες, μια χούφτα, δεν εγκαταλείπουν, έτσι είναι οι μέλισσες.
Τις λυπάμαι όπως είπε και η φίλη μου, αλλά δεν μπορώ πλέον να κάνω κάτι σε αυτό το σημείο που έφτασε το μελίσσι, χάθηκαν οριστικά.
Σίγουρα φέτος θα χαθούν πολλά μελίσσια ακόμα και δεν θα είναι αυτό το τελευταίο.
Βαρρόα μαζί με νοζεμίαση και πείνα, είναι συνδυασμός που σκοτώνει στην κυριολεξία και αφανίζει κυψέλες, επίσης ευνοεί την ανάπτυξη και άλλων ασθενειών, ενός κακού μύρια έπονται...
Προσπαθώ να πείσω τη φίλη μου την Άνοιξη να δοκιμάσουμε πάλι με μια νέα κυψέλη, (με κάποια παραφυάδα από τις δικές μου που θα καταφέρουν να ξεχειμωνιάσουν, γιατί και εγώ έχω σημαντικές απώλειες και θα πρέπει πλέον να δω το θέμα Καλοκαιρινή θεραπεία βαρρόα με διαφορετικό τρόπο) ελπίζω να καταφέρω να της αλλάξω γνώμη και να μην είναι οριστική η απόφαση της για να τα παρατήσει.
Εξάλλου οι μέλισσες είναι εθισμός, αν τις γνωρίσεις πραγματικά, όσο και να σε απογοητεύσουν, όσες ζημιές και να πάθεις, δεν μπορείς να τις αποχαιρετήσεις οριστικά...μόνο προσωρινά...
Επιμέλεια: Μαρία Βαλαβάνη - Μελισσοκόμος
0 Σχόλια
Για οποιαδήποτε ερώτηση πάνω στις αναρτήσεις μας , αφήστε ένα σχόλιο και εμείς με χαρά θα σας απαντήσουμε. Ορεινή Μέλισσα! Καλώς Ήρθατε!