Widget Recent Post No.

Πώς κατοχυρώνουμε ένα Μελισσοκομείο



Επειδή είμαι αρχάριος μελισσοκόμος, θα καταθέσω απλά την άποψη του Α. Σκυδούρη, με την προτροπή (σα μελισσοκόμοι) να λειτουργούμε συνεργατικά όπως τα μελισσάκια που υπηρετούμε:

Πώς κατοχυρώνουμε ένα Μελισσοκομείο

Μια πολύ συνηθισμένη εικόνα στις περιοχές της χώρας με έντονο μελισσοκομικό ενδιαφέρον, είναι οι παρατημένες σάπιες και άδειες κυψέλες. Η εικόνα αυτή προκύπτει κυρίως από μία αιτία. Την ελαφρά συνειδησιακή αντιμετώπιση της σχέσης μελισσοκόμου – περιβάλλοντος και μελισσοκόμου – συναδέλφου μελισσοκόμου.

Κατά τη διάρκεια του τρύγου ή μιας μεταφοράς ανακαλύπτει ο μελισσοκόμος μια ή περισσότερες σάπιες κυψέλες, τις οποίες αλλάζει και τις παλιές εγκαταλείπει εκεί, αντί να τις μεταφέρει στο εργαστήριό του για επισκευή ή καταστροφή.
Αφήνει εξ’ επί τούτου τις σάπιες και άδειες κυψέλες για να τις χρησιμοποιεί σαν «σημάδια» για την επόμενη χρονιά.
Χαρακτηρισμένη επιεικώς απαράδεκτη συμπεριφορά και στις δύο περιπτώσεις.

. . . Για τη δεύτερη εικόνα ο προφανής δόλος του μελισσοκόμου φέρνει στην επιφάνεια γυμνό το έντονο ανταγωνιστικό πλαίσιο που καλύπτει τις μελισσοκομικές μας σχέσεις. Δεν μας φτάνουν τα προβλήματα με τους ενοίκους παραθεριστικών κατοικιών καταμεσής στα δάση, δεν μας φτάνουν τα προβλήματα με τις αποστάσεις των μελισσών από τους δρόμους, δεν μας φτάνουν τα προβλήματα με τους βοσκούς που θεωρούν ότι όλη η οικουμένη ανήκει στα (νοστιμότατα κατά τα άλλα) αμνοερίφιά τους, έχουμε να παλέψουμε και την επεκτατικότητα και ασυνειδησία κάποιων μελισσοκόμων που θεωρούν ότι, μπορούν να σκορπίζουν άδειες και σάπιες κυψέλες σαν να πρόκειται για μολυβδοσφράγιστα έγγραφα τίτλων ιδιοκτησίας.



Συνήθως πολύ πριν την αρχή των ανθοφοριών και κυρίως των μελιτοεκρίσεων επισκέπτονται τις άδειες και σάπιες κυψέλες τους και τοποθετούν πάνω τους φρέσκα κομμένα κλαδιά από τα γύρω δέντρα με μια πέτρα πάνω για να εκδηλώσουν έτσι το «ενδιαφέρον» τους για το συγκεκριμένο τόπο. Πέρυσι, για πρώτη φορά είδαμε και μια πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του «ενδιαφέροντος». Γράφανε με μαρκαδόρο στα χιλιοτρυπημένα καπάκια ή στο πλάι της κυψέλης το έτος που διανύαμε.. Η απορία μας είναι αν το κάνουνε από ενδιαφέρον προς τα άμοιρα κομμένα κλαδιά ή αν βαριόντουσαν να κάνουνε ακόμη και αυτό. Είδαμε δε και το ανεπανάληπτο σε πρώην μελισσοκομείο στην περιοχή της Βυτίνας να έχει γραφτεί με λαδομπογιά το επόμενο έτος! Ο καλός ο νοικοκύρης πριν πεινάσει μαγειρεύει. Ίσως φέτος δούμε γραμμένο κάτι που να δηλώνει το ενδιαφέρον για ολόκληρη την δεκαετία π.χ. «δεκαετία 2010». Αν είναι δυνατόν!!! Και όμως είναι.

. . . Πριν πολλά χρόνια και από έλλειψη μελισσοκομικής πείρας και μελισσοκομικών παραστάσεων, αφήσαμε μια άδεια, αλλά όχι σάπια κυψέλη σε ένα πευκότοπο στην Εύβοια. Όταν μετά από αρκετές ημέρες πήγαμε να ξεφορτώσουμε τα μελίσσια μας, το μέρος ήτανε γεμάτο από μελίσσια και η δικιά μας άδεια κυψέλη ήτανε τοποθετημένη στην άκρη με ένα ευγενέστατο σημείωμα που δήλωνε ότι, στην Εύβοια «πιασμένος τόπος» είναι ο τόπος που έχει «πιαστεί» από κυψέλες με μελίσσια. Αυτό που μας κοινοποιήθηκε δηλαδή, ήταν η ύπαρξη ενός Άγραφου Νόμου που αγνοούσαμε και που έκτοτε τηρούμε ευλαβικά, χωρίς να αντιμετωπίσουμε από τότε κανενός είδους πρόβλημα τέτοιας φύσης.

Σ’ όλη την Ελλάδα υπάρχουν μελισσοκόμοι που εφαρμόζουν τον εν’ λόγω Άγραφο Νόμο και το θέμα συζητιέται σε πηγαδάκια και παρέες, αφήνοντάς μας την αίσθηση ότι η Εύβοια και η Χαλκιδική μας δείχνουν το δρόμο.

Σε λίγο έρχεται ο έλατος, μετά ο πεύκος, η σουσούρα… Ας μη βγούμε στα βουνά με μαρκαδόρους, λαδομπογιές και κλαδευτήρια.

Ας βρούμε τους μελισσότοπους μαζί με τα μελίσσια μας. Ο καθένας με τα δικά του μελίσσια. Αυτά θα δείξουν αν και πότε θα κάνουμε μεταφορά, όχι τα μελίσσια άλλων για τα οποία δεν ξέρουμε τίποτε για το παρελθόν τους.

Ας τηρήσουμε ένα Άγραφο Νόμο χωρίς να φορτίσουμε το όλο εγχείρημα με ηθικά βάρη, αλλά με γνώμονα μόνο την ιστορική του δράση και την συναδελφική μας συνύπαρξη

Ανεξαγόρας Σκιδούρης

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια